Lo rei del rire

Adieu a totes! Soi de retorn...E çò qu'avèm fach amb Aurelia Lassaque m'a donat una idèia... Vau vos parlar d'una persona que consideri coma l'un dels mai grand umorista francés: Elie Kakou. Malurosament es partit fòrça tròp lèu e pensi que dempuèi lo mond comic a perdut çò qu'òm pòt apelar una vertadièira personalitat! Soi fan d'Elie Kakou, de totes aqueles personatges qu'inventèt perque èran vertadièirament dins la derision e esitavan pas de criticar la societat... Es verai que cèrtes umoristas fan de criticas uèi, mas çò que m'agradava a cò de Elie Kakou èra aquela capacitat de desquisar... D'efièch, aquel òme nos menava dins son univers, dins sos deliris tant per los prepauses que per los imatges. E uèi, a despart d'Elie Semoun dins las pichòtas, retrobam pas aquel costat carnavalèsc que me fa rire a cò d'un umorista. E puèi, i a de presonatges que m'an marcat coma dona Sarfati, lo prof o encara l'estacada de premsa... Ma sovèni encara de certas replicas coma quand dona Sarfati s'adreiça a sa filha: " E be diga òc!" o la revòlta de l'estacada de premsa: " Disi non!". Mas cresi que aquela que m'a marcada lo mai es quand lo prof ditz:" Charrar, marmolhar bavardar, disi non!". Mas se caliá totas las citar, i seram encara deman... Per acabar, ai causit un skech que a cada còp que o vesi me fa tòrdre de rire: La pub per la lessiva. Bona visio!