Istòria de polet

Bonjorn, m'apèli Georges e soi mòrt. Soi un polet e mon esperit marcha encara, donc vos vau contar l'istòria de ma vida.
Tot a començat quand èri un pichòt poleton. Èri dins un mercat amb mos fraires, èra la fin de la jornada, sièis oras mai exactament. Una dròlla s'es arrestada davant nòstra gàbia e nos a agachats. La dòna li demandèt:
" Ne vòles un pichòta?"
"Pòdi?"
"Òc, son gratis! E quand seran grands seran fòrça bons! Causís- ne un."
" Aquel! Lo mai pichòt."
" Ten es teu!"
" Plan mercé!!"
Lo mai pichòt èri ieu, donc soi partit a mon ostal novèl amb la pichòta.
Sos parents èran pas contents, mas l'an autorizada a me gardar dins l'ostal. Èri donc un polet de companhiá! Èra una vida formidable. Èri aimat, amanhagat, noirrit coma un can. Fasiái partit de la familha. Èri uròs.
Puèi, ai cresut e soi vengut un bèl gal tot blanc amb una bèla cresta roja. Ma familha e subretot la pichòta se carra plan de ieu. Mas un jorn, soi vengut missant e a calgut me bastir un galinièr dins lo jardin per la seguretat de tot lo mond. Mas un jorn, sabi pas çò que m'a pres, ai sautat sus la mamet que veniá me noirircada jorn. Li ai grafinhat la camba duscas al sang.
La punicion foguèt radicala, lo ser- meteis m'a sagnat. Es com'aquò que me soi retrobat al centre de la taula , dins un plat en terra coita, la pèl ben daurada per un repais de familha.
Es com'aquò que soi vengut un polet rostit.